ยินดีต้อนรับทุกท่านนะครับ ผมเริ่มเขียนบทความแนะนำการพูดภาษาอังกฤษในเฟสบุคตั้งแต่ปี 2555 อยากจะเปลี่ยนมาทำเว็บไซต์นานแล้ว ในที่สุด ก็มีแรงบันดาลใจพอ เริ่มทำแล้วก็รู้สึกเรื่องเทคนิคมันเยอะ แต่ก็สนุกดี

ข้อปรับปรุงจากเฟสบุคเพจก็มีคร่าว ๆ ดังนี้ ครับ

• เริ่มมีเสียง  ผมก็หลีกเลี่ยงมานาน ด้วยความจงใจ สอนคนออกเสียง แต่ดันไม่ส่งเสียง ข้อดีก็คือทำให้พยายามเขียนให้มันละเอียด แต่ข้อเสียก็แน่นอนว่า คนอ่านไม่ค่อยรู้เรื่อง ได้ผลไม่คุ้มค่ากับเวลา  เวบไซต์นี้ก็เริ่มใส่เสียงเสียที ฟังเสียงผมได้ข้างล่างนี้

• ผมอยากทำให้เป็นเวบของชุมชนนะครับ ไม่ใช่ของผม  ก็อยากจะเลิกเขียนคนเดียวซะที ผมรู้ว่าคนที่เก่งภาษาอังกฤษมีอยู่เยอะ อยากจะเชิญชวนอาสาสมัครนักเขียนมาช่วยกัน ใครที่สนใจก็ติดต่อมาได้
  
• เนื้อหาเบื้องต้นก็จะแบ่งเป็นสามกลุ่มนะครับ
  • Blogs: ก็เป็นบทความอิสระ แต่จัดเป็นหมวดหมู่ (category)   หมวดหมู่อาจมีการเปลี่ยนแปลง และเพิ่มเติมในอนาคต ตามที่นักเขียนเห็นว่าเหมาะสม
  • หนังสือ: ก็เป็นเนื้อหาที่เรียบเรียงเป็นลำดับบท ๆ เหมือนหนังสือ เรื่องการออกเสียงที่ผมเริ่มในเฟสบุคก็จะได้รวมรวมมาไว้ที่นี้ และกำลังเขียนเพิ่มเติมให้สมบูรณ์
  • ห้องสนทนา: กระดานสนทนาอิสระ ไม่จำเป็นต้องลงทะเบียน

การทำเว็บไซต์อย่างนี้ หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีข้อผิดพลาดทางเทคนิค หรือทางเนื้อหาบ้าง โดยเฉพาะ เราไม่มีเวลาที่จะมาตรวจสอบทุกอย่างให้รัดกุมก่อนเปิดใช้ ก็ถึอว่าผู้ที่เข้ามาใช้แรก ๆ คือคนช่วยตรวจสอบ ใครเห็นอะไรไม่ถูกต้อง หรือมีข้อแนะนำ ก็ขอเชิญส่งข้อคิดเห็นมาได้ ขอขอบคุณล่วงหน้าครับ

กรุณาอ่านเงื่อนไขการใช้งานเพิ่มเติมที่ About นะครับ

เฟสบุคเพจของเรา ก็จะแปรสภาพกลายเป็นแฟนเพจของไซต์นี้นะครับ ใครใช้เฟสบุคก็สามารถติดตามข่าวคราวได้ที่นั่น ใครไม่ใช้ก็ลองเสนอช่องทางอื่นครับ เดี๋ยวนี้มันมีเยอะเหลือเกิน ผมก็ไม่ทราบว่าคนไทยชอบใช้อะไร

พูดถึงคำนำหน้าชื่อ ก็นึกถึงการเรียกคนมีตำแหน่งสูงของอเมริกา ซึ่งแสดงให้เห็นถึงความแตกต่างของวัฒนธรรม ขอมาเล่าสู่กันฟังเล่น ๆ

คนไทยเวลาเรียกนายกฯ หรือคนตำแหน่งสูง ๆ ก็มักใช้ว่า พณฯ ท่าน หรือ อย่างน้อยก็ต้องเรียกว่า ท่าน คำว่า พณฯ ท่าน ก็มีคำภาษาอังกฤษว่า Your Excellency (หรือ His/ Her Excellency ถ้ากล่าวถึงบุคคลที่สาม) เวลาเราร่างสุนทรพจน์เป็นภาษาอังกฤษ ก็มักจะใส่คำนี้ลงไปด้วย ก็ไม่แปลกครับ ตามที่ผมเข้าใจ อันนี้เป็นการใช้แบบคนอังกฤษ และยุโรป

คนอเมริกันเวลาเรียกประธานาธิปดีของเขาเอง เขาเรียกว่า Mr President หรือ President แล้วก็ตามด้วยนามสกุล ซึ่งแสดงถึงความเท่าเทียมกัน ถ้าแปลตามตัวอักษรก็คือ คุณประธานาธิปดี หรือ นายประธานาธิปดี ฟังดูแปลก ๆ ไหมครับ เช่นเดียวกัน คนอเมริกันเขาก็จะรู้สึกจักจี้หน่อยเวลาประธานาธิปดีเขาไปต่างประเทศ แล้วมีคนเรียกนำหน้าว่า His Excellency

อ้อ ที่น่าสนใจอีกอย่าง คือ ถ้าผู้ดำรงตำแหน่งเป็นผู้หญิง เขาก็ใช้คำนำหน้าว่า Madam US UK (-[แม]-ดัม- แบบอเมริกัน หรือ-[มา]-ดัม- แบบอังกฤษ) ซึ่งเป็นคำที่ให้เกียรติมากกว่า Ms เช่น ตอนคุณคลินตันเป็นรัฐมนตรีว่าการกระทรวงต่างประเทศก็เรียกว่า Madam Secretary (คนอเมริกันเรียก รัฐมนตรีว่า secretary นะครับ) ถ้าสักวันหนึ่งมีประธานาธิปดีหญิง ก็ต้องเรียกว่า Madam President ไม่ใช้ว่า Ms President นะครับ ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าทำไมให้เกียรติผู้หญิงมากกว่าผู้ชาย อาจเป็นไปได้ว่า เมื่อก่อนไม่มีผู้หญิงดำรงตำแหน่งสำคัญ ๆ พอมีขึ้นมาก็เลยยกย่องกันหน่อย หรือไม่ก็เพราะคำว่า Miss/Ms นี้เอาไปใช้เรียกในการประกวดนางงามต่าง ๆ ซะหมดแล้ว ทำให้ความศักดิ์สิทธิ์ของคำนี้ลดลงไป

บทความอื่นที่เกี่ยวข้อง

• Sir กับ Ma’m
• Miss,

รูปนี้มาจากหนังสือเรียนภาษาอังกฤษชั้นอนุบาลของเมืองไทย ไปใช้ตัวขยึกขยือ phonetics ทำไมครับ ผมเองก็อ่านไม่ออก เด็กอเมริกันก็อ่านไม่ออก ทำเด็ก กับครู งงและหลงทางกันเปล่า ๆ การออกเสียงภาษาอังกฤษได้ถูกต้องไม่จำเป็นต้องอ่านตัวพวกนี้ได้ ปล่อยเป็นเรื่องของคนเรียนสาขาเฉพาะทางภาษาไปเถอะ

ผมแนะนำว่า ถ้าเด็กเล็กก็ออกเสียงให้เขาฟัง ถ้าเด็กโตก็สอนวิธีออกเสียง และใช้อักขระไทยแทนการเขียนคำออกเสียง

การแก้ปัญหาเด็กเรียนจบประถม มัธยม แล้วพูดภาษาอังกฤษกับฝรั่งไม่รู้เรื่อง ต้องแก้โดยการปรับเปลี่ยนหลักสูตร และวิธีวัดผลให้เน้นการตีความได้ สื่อสารได้ คือ ฟัง พูด อ่าน เขียน ผมว่าภาษาอังกฤษต้องวัดผลเหมือนการเรียนดนตรี ไม่ใช่ทำข้อสอบได้ก็จบกัน ต้องเล่นดนตรีให้ได้ด้วย การปรับปรุงหลักสูตร ต้องทำพร้อมกับการปรับปรุงคุณภาพครูไทยให้พูดได้อย่างถูกต้อง ได้อย่างมั่นใจ จะเป็นสำเนียงไทยก็ได้ ไม่ต้องไปกลัวว่าเราออกเสียงไม่เหมือนฝรั่งเป๊ะ แต่ควรกลัวว่าเราออกเสียงแบบตามใจฉัน stress ไม่ถูกต้อง ออกเสียง R เสียง V ไม่เป็น อย่างนี้เป็นต้น

อยากเก่งภาษาอังกฤษไปทำไมครับ?

หลายคนคงตอบว่า เพื่อความก้าวหน้าทางการงาน ซึ่งก็ไม่ผิด ผมทำงานกับคนต่างชาติเยอะ ทั้งชาติที่พูดภาษาอังกฤษได้ดี (เช่น อินเดีย ปากีสถาน ยุโรป) และก็ชาติที่มักพูดไม่ค่อยได้ดี (เช่น จีน เวียดนาม ไทย) ก็สังเกตอย่างหนึ่งว่า พวกที่ได้เป็นผู้จัดการ ผู้บริหาร ถ้าไม่ใช่อเมริกัน ก็ต้องเป็นคนที่ใช้ภาษาได้ดีทั้งนั้น ดังนั้น ถึงแม้คนจีนในอเมริกามีมากกว่าคนอินเดีย แต่คนอินเดียได้เป็นผู้บริหารตำแหน่งสูง ๆ มากกว่าคนจีนเยอะเลย นี่ก็เป็นความได้เปรียบ เนื่องมาจากความสามารถทางภาษา

นอกจากเรื่องการงาน หรือเงินแล้ว สิ่งที่เป็นผลพลอยได้ ที่ผมคิดว่า เผลอ ๆ อาจจะสำคัญมากกว่าเรื่องเงินด้วยซ้ำ ก็คือ

1. เป็นกลไกในการเรียนรู้ หรือรับรู้สิ่งใหม่ ๆ เนื่องจาก สื่อ ข้อมูล และบทเรียนต่าง ๆ ในยุคอินเตอร์เนทนี้ เป็นภาษาอังกฤษมากที่สุด และส่วนใหญ่ก็ฟรี (ถ้าเรามีอินเตอร์เนท) ถ้าเราไม่สามารถไปรับสื่อพวกนี้ได้โดยตรง ต้องอาศัยพื่งคนแปลให้ก่อน แปลเพี้ยนหรือเปล่าก็ไม่รู้ โลกของเราก็จะแคบลงไปเยอะครับ
2. เป็นกลไกในการสร้างมิตรภาพ และความเข้าใจระหว่างคนต่างชาติ ต่างวัฒนธรรม เราไปเที่ยวต่างประเทศ ถ้าพูดภาษาเขาได้ก็สนุกมากกว่ากันเยอะ

เทคโนโลยีการแปลภาษาอัตโนมัติในปัจจุบัน ถึงแม้ดีขึ้นมาก ก็ยังห่างไกลความสามารถของมนุษย์อยู่เยอะครับ แค่เป็นไปได้แน่นอนที่ในอนาคตการเรียนภาษาจะกลายเป็นเรื่องดึกดำบรรพ์ เพราะเทคโนโลยีสามารถทำได้ดีเท่าคน แต่ผมเดาเอาว่าอย่างน้อยต้องอีกสัก 20 ปี ก็ด้วยคิดอย่างนี้ ผมเลยส่งให้ลูกไปเรียนภาษาจีนด้วยเป็นภาษาที่สาม ตัวเองก็เรียนด้วยเป็นงานอดิเรก แต่ไม่ได้คาดหวังอะไรนัก

คุณละครับคิดว่าอยากเรียนภาษาไปเพื่ออะไร