“Somchai, I was wondering if I could use your pen?” อาสาสมัครต่างชาติคนหนึ่งพูดขึ้นขณะที่กำลังค้นหาของบางอย่างในกระเป๋าของเขา เราก็ตอบกลับไปว่า “Of course” แต่ในใจก็คิดว่าทำไมเขาขึ้นต้นด้วยวลีว่า I was wondering … เท่าที่เรียนมาเข้าใจตลอดว่ากริยา was บ่งบอกว่าเป็นอดีต แต่เหตุการณ์นี้ไม่น่าใช่อดีต เพราะกำลังคุยกันอยู่ตอนนี้ ทำไมเขาไม่ใช้ I am wondering ซึ่งน่าจะเข้ากับสถานการณ์มากกว่า แต่ ณ เวลานั้นก็ไม่ได้ถามเพื่อความกระจ่าง คงเป็นข้อสงสัยมาสักพัก จนมาได้คำตอบภายหลังว่า I was wondering if … สามารถใช้เป็นประโยคขอร้องแบบสุภาพได้ด้วย นอกเหนือจากคำที่เราคุ้นเคยกันอยู่แล้วเช่น Could I/you …, Can I/you … หรือใช้ present continuous tense คือ I’m wondering if … ก็ได้เช่นกัน
ทีนี้กลับเข้ามาในรูป past continuous tense คือ I was wondering if … ซึ่งเป็นรูปประโยคขอร้องแบบสุภาพ สังเกตว่ารูปกริยาจะใช้ was แต่ความหมายเป็นปัจจุบัน ไม่ได้โยงไปถึงอดีตแต่อย่างใด เช่น
- I was wondering if you could help me carry this. เธอพอจะช่วยฉันยกสิ่งนี้ได้ไหม
- I was wondering if I could ride you home. ขอให้ฉันไปส่งคุณที่บ้านได้ไหม
- I was wondering whether you could stop by to feed my dogs over the next three days while I’m gone.
เธอพอจะแวะมาให้อาหารสุนัขฉันจากนี้ไปอีกสามวันในช่วงที่ฉันไม่อยู่ได้ไหม (ถ้ากลับมาก็ควรมีของฝากติดมือมาด้วย ไม่งั้นครั้งหน้าอาจไม่ได้ขออีก) - I was wondering if you wanted to come to treat the children at a school in my village to lunch and have some sort of activity with them.
ฉันจะไปเลี้ยงข้าวกลางวันเด็กที่โรงเรียนบ้านเกิดของฉันพร้อมทำกิจกรรม เธออยากไปด้วยกันไหม
หรือใช้ในประโยคคำถามที่ตอบ yes/no ซึ่งแม้ว่ารูปประโยคจะเป็นอดีต แต่ให้ความหมายเป็นปัจจุบัน เช่น
- I was wondering if you liked Pad Thai. ฉันอยากรู้ว่าเธอชอบผัดไทยไหม
- I was wondering if you wanted to visit Somchai next Saturday. ฉันอยากรู้ว่าเธออยากไปเยี่ยมสมชัยในวันเสาร์หน้าหรือเปล่า
พอเขียนบทความนี้จบ ก็นึกขึ้นได้ว่ามีหนังอยู่เรื่องหนึ่งชื่อ There’s Something About Mary. ซึ่งอยากดูมานาน แต่ยังหาเวลาไม่ได้ วันนี้พอมีเวลาก็เลยขอสักหน่อย เริ่มเรื่องไปได้สักหน่อย เจอประโยคหนึ่งสะดุดตาจนทำให้ต้องกลับมาเขียนบทความต่ออีกสักนิด คือพระเอกออกปากชวนสาวคนหนึ่งไปงานพรอม (prom) ว่า
” So I was wondering, I don’t know if maybe you wanted to and – Or not. If you don’t want to, you don’t have to. I just wondered if maybe you were going to the prom, and – Or if you felt like that, maybe you’d wanna go with me.”
จะสังเกตว่าพระเอกใช้รูปประโยคอดีตในการชวนแบบสุภาพ ทั้ง ๆ ที่เหตุการณ์คือการไปงานพรอมเป็นอนาคตซึ่งเป็นเหตุการณ์ที่ยังไม่ได้เกิดขึ้น เขาพูดติด ๆ ขัด ๆ ซ้ำไปซ้ำมาก็ด้วยความประหม่า ตื่นเต้นครับ ดูจากรูปประโยคคือ
- So I was wondering if maybe you wanted to …
- I just wondered if maybe you were going to …
- if you felt like that, maybe you’d wanna …
พอถึงตรงนี้ก็เลยนึกขอบคุณคนเขียนบทหนังเรื่องนี้ที่ทำให้เห็นตัวอย่างการใช้ได้ชัดเจนขึ้น และทำให้คิดต่อไปว่าการที่เรายังไม่มีโอกาสไปเรียนหรือใช้ชีวิตอยู่ต่างประเทศ แต่อย่างน้อยเราก็สามารถพาตัวเองเข้าไปในสถานการณ์จริงที่เจ้าของภาษาใช้กันได้ อยากจะเข้าไปอยู่ในสถานการณ์ไหนก็เลือกได้ตามชอบใจเลยทั้ง action, comedy, crime, drama, adventure, horror, fantasy หรือ sci-fi และถ้ามีป๊อปคอร์นสักถังก็จะดียิ่งขึ้นไปอีก
