แฟนเพจคนหนึ่งถามมาว่า
เราควรทำความเข้าใจ เรื่องหลักไวยกรณ์ ไปพร้อมกับทักษะ การพูด อ่าน เขียน
หรือ ควร นั่งทำข้อสอบเพื่อทำให้ การเรียนและการใช้ภาษาอังกฤษ ดีขึ้น
จากการทำเพจนี้มา ผมเริ่มเข้าใจมากขึ้นถึงปัญหาการเรียนภาษาของเรา ผมเริ่มเห็นชัดว่า เรื่องไวยกรณ์ก็ดี เรื่องคำศัพท์ สำนวนก็ดี เป็นปัญหาที่คล้าย ๆ กับทักษะการออกเสียง ยกตัวอย่างเรื่องไวยกรณ์
- มีไวยกรณ์ในภาษาอังกฤษจำนวนมากที่ภาษาไทยเราไม่มี ก็เหมือนเสียงบางเสียงในภาษาอังกฤษที่ภาษาไทยไม่มี
- ถ้าได้รับการปลูกฝังมาแต่เด็ก เด็ก ๆ สามารถสร้างทักษะ หรือสัมผัสกับไวยกรณ์ได้ เขาเข้าใจได้ ใช้ได้ โดยอัตโนมัติเลย แต่ผู้ใหญ่อย่างเรานั้น ส่วนใหญ่ทำไม่ได้เองโดยอัตโนมัติ
ดังนั้น ผมคิดว่าวิธีแก้ไขก็ คือ การศึกษาให้เข้าใจไวยกรณ์อังกฤษ จากนั้นก็ไปสังเกตจากการฟัง การอ่าน ให้เกิดทักษะที่มั่นคงขึ้น คนที่ไม่เข้าใจ หรือสับสนในเรื่องไวยกรณ์พื้นฐาน ก็จะเอาไปใช้จับต้นชนปลายไม่ถูก พอเริ่มใช้ภาษาอังกฤษมาก ๆ เข้า ก็มักจะอ่านออก เข้าใจในความหมาย แต่พอมาให้เขียนเอง ก็เขียนไม่ค่อยได้ หรือใช้ไวยกรณ์แบบสับสน ผิด ๆ ถูก ๆ นี่ก็คล้ายกับเรื่องของการฟังการออกเสียงเลย
ทีแรกผมก็คิดว่า เรื่องไวยกรณ์มีแหล่งข้อมูลอยู่ทั่วไป หนังสือก็มีมาก และโรงเรียนส่วนใหญ่ก็เน้นสอน เน้นสอบเรื่องนี้ตั้งแต่เด็ก ๆ ไม่คิดว่าเป็นปัญหาสำหรับคนไทย แต่หลังจากได้สังเกตมากขึ้น ก็รู้สึกว่า คงคิดผิด รู้สึกว่าความเข้าใจไวยกรณ์ของเด็กที่จบมัธยมเรานั้น เป็นปัญหาเช่นเดียวกัน เพราะอะไร ใครอยากแสดงความคิดเห็นก็เชิญนะครับ ผมก็อยากฟังว่า คุณว่าจริงไหม และทำไม
ย้อนกลับไปตอบคำถามข้างต้น ผมว่าการทำข้อสอบ เรียกว่าแบบฝึกหัดละกัน ถ้าทำให้เกิดทักษะในการใช้ก็ดี ถ้าแค่ติวไปสอบ ก็ยังดีกว่าคนที่ไม่ได้ทำอะไรเลย แต่วิธีที่ถูก คิดว่า การฝึกให้เข้าใจกฎไวยกรณ์ก่อน เสร็จแล้วก็ไปใช้ฟัง ใช้อ่าน เราอยากฝึกไวยกรณ์ ก็หัดสังเกตไวยกรณ์ดู ก็จะเห็นว่าเวลาเขาใช้จริง ๆ ใช้อย่างไร
