มีแฟนเพจถามมาว่า “คิดว่าการอ่านแบบไหนที่จะพัฒนาการเขียนได้ดีที่สุด เช่น นวนิยาย เรื่องสั้น ข่าว บทความทั่วไป นิตยสาร ตำราวิชาการ หรืออื่นๆ ผมเข้าใจว่าการที่จะเขียนให้ดี ให้เก่ง ให้สวย ต้องอ่านเยอะๆ แต่ควรอ่านแนวไหนดี”
ผมขอตอบกว้าง ๆ ก่อนว่า อ่านอะไรที่จะเพิ่มทักษะภาษาอังกฤษโดยทั่วไป ปัญหาของคนไทยที่มีพื้นฐานภาษาอังกฤษอ่อนก็คือ หนึ่งเจอศัพท์ที่ไม่รู้จักเยอะ ทำให้อ่านไม่รู้เรื่อง สองอาจจะพอเข้าใจความหมายแต่ไม่รู้วิธีออกเสียง ทำให้ออกเสียงผิด ถ้าจะอ่านไปเปิดดิกไปก็ทำให้ไม่สนุก ถ้าจะไมเปิดดิกเลย ก็จะไม่เข้าใจความหมาย หรือเข้าใจผิด หรือ จำวิธีออกเสียงผิด ๆ ไป เด็ก ๆ ที่เรียนภาษานั้นเขาก็มีผู้ปกครอง หรือครูอ่านให้ฟัง และก็มีหนังสือเด็ก ๆ ให้อ่านตามวัย ดังนั้นคำศัพท์ต่าง ๆ ก็จะพัฒนาตามวัย และก็รู้วิธีออกเสียงโดยอัตโนมัติเพราะมีคนอ่านให้ฟัง แต่สำหรับเรามันไม่โชคดีขนาดนั้น หนังสือเด็กในไทยมีน้อยมาก และถึงมีก็เอามาให้เด็กโตอ่านไม่ค่อยสนุก เพราะเนื้อเรื่องเป็นแบบเด็ก ๆ
บางคนก็แนะนำว่าอย่าอ่านไปเปิดดิกไป ผมไม่เห็นด้วยนัก ผมว่าก็ทำได้เฉพาะถ้าเรามีทักษะถึงขั้นหนึ่งแล้ว พอเข้าใจเนื้อเรื่องโดยส่วนรวม พอเดาความหมายได้ โดยปกติถ้าเราเจอคำศัพท์ใหม่ ๆ ที่รู้สึกว่าสำคัญ หรือเคยเห็นแต่ยังไม่เข้าใจ ก็ควรเปิดดิกให้เข้าใจความหมาย และการออกเสียง และตัวอย่างการใช้ก็เห็นอยู่แล้วในเรื่องที่อ่านอยู่ เดี๋ยวนี้โทรศัพท์มือถึอก็มีดิกที่ออกเสียงได้ การเปิดดิกไม่วุ่นวายเหมือนสมัยก่อน
ผมก็ขอแนะนำให้ อ่านเรื่องที่เราสนใจ และอ่านเรื่องทีี่เรามีพื้นฐานความรู้อยู่บ้างแล้ว เช่น เราอาจจะชอบอ่านนิยายฝรั่ง ก็เอาฉบับแปลมาอ่านก่อนจนจบ เสร็จแล้วก็ไปหาฉบับอังกฤษมาอ่านซ๊ำ อ่านไปก็เปิดดิกไป ทำความเข้าใจกับภาษาไป รับรองว่าอ่านเล่มเดียวได้ทักษะเพิ่มขึ้นเยอะ พออ่านเล่มที่สองที่สามมันก็เร็วขึ้น ในที่สุดอาจจะไม่ต้องอ่านฉบับไทยก่อนเลยด้วย ใครชอบติดตามกีฬาก็ลองไปอ่านข่าวกีฬาภาษาอังกฤษดู ชอบติดตามข่าวในประเทศ หลังจากอ่านข่าวหนังสือพิมพ์ไทยแล้วก็ไปอ่านฉบับภาษาอังกฤษดู เดี๋ยวนี้ Bangkok Post หรือ The Nation ก็มีให้อ่านออนไลน์ เด็กคนไหนชอบอ่านการ์ตูนก็ไปหาการ์ตูนภาษาอังกฤษให้อ่าน เห็นรูปประกอบไปด้วยก็ทำให้เข้าใจมากขึ้น
สำหรับ คำถามว่า อ่านอะไรที่จะเพิ่มทักษะการเขียนโดยเฉพาะ อันนี้ผมคิดว่า ก่อนอื่นต้องศึกษาไวยกรณ์พื้นฐานให้ดีก่อน พออ่านแล้วก็มองให้เห็นโครงสร้าง และไวยกรณ์ของประโยค ไม่เพียงแต่เข้าใจความหมาย บางทีคนเขียนใช้ไวยกรณ์ผิดก็มีถมไป เราก็ควรจะดูให้ออก ภาษาไทยนั้นมีโครงสร้างการเขียน และไวยกรณ์ที่อ่อน หมายถีงกฏเกณฑ์ที่อ่อนเมื่อเทียบกับภาษาอังกฤษ ดังนั้น ข้อนี้ก็เป็นจุดอ่อนหนึ่งของคนไทย
เมื่อไวยกรณ์ใช้ได้แล้ว ก็อ่านสิ่งที่เราอยากเขียน อยากเขียนนิยายก็อ่านนิยาย อยากเขียน essay หรือบทความ ก็อ่านบทความของคนอื่น หรือ พวกคอลัมน์วิเคราะห์ข่าว หรือแสดงความเห็นที่เกี่ยวกับข่าว อยากเขียนบทความวิชาการ ก็อ่านบทความวิชาการ ฯลฯ อันนี้ก็ทำให้เราสามารถศึกษาสไตล์การเขียน และเอามาดังแปลงใช้กับของเราได้ การลอกเลียนประโยคโดยตรงนั้นทำไม่ได้ แต่การลอกเลียนสไตล์นั้นไม่เป็นไร ลอกไปลอกมา เราก็สามารถปรับเป็นสไตล์เราเองได้
สำหรับมือใหม่ ถ้าเราเขียนแล้วก็ควรให้ครู หรือคนอื่นตรวจดูว่ามีที่ผิด หรือมีข้อติ ข้อแนะนำอะไร ถ้าใครหาคนตรวจไม่ได้ ก็ส่งมาให้ผมอ่านได้ครับ (ยินดีรับใช้ สำหรับนักเรียน และนักศึกษาเท่านั้นนะครับ) มีหนังสือที่แนะนำวิธีเขียนอยู่มากมายครับ ผมเองไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญอะไร การเขียน ก็เช่นเดียวกับการพูดปราศรัย เป็นทักษะที่ต้องฝึกฝน ไม่ใช่ว่า เป็นเจ้าของภาษา อ่านออก ฟังได้ก็จะทำได้ดีกันทุกคน
